Η θεία του φίλου μου του Χρηστάρα, διατηρεί ένα μαγειρείο κάπου στο κέντρο. Τις προάλλες που είχαμε πάει να τσιμπήσουμε, είχαμε πιάσει κουβέντα με αφορμή τις μαζώξεις που γίνονται στις πλατείες. Μας έλεγε πως μάλλον ήρθε ο καιρός να μιλήσουμε για την ταμπακέρα και πως μάλλον πρέπει επιτέλους ο πολύς ο κόσμος, τώρα που κατάλαβε ότι κάτι δεν πάει καλά με το παραμύθι που του χαν σερβίρει (και αυτός σαν χάνος το χε φάει και το χε πιστέψει όλα αυτά τα χρόνια), να σπάσει επιτέλους τη σιωπή του.
Μας είπε επίσης πως οι σταθερές μειοψηφίες που τόσα χρόνια μιλούσαν και φώναζαν για το δίκιο του λαού, θα ‘ταν καλό τώρα που "δικαιώθηκαν" οι θεωρίες τους, να επαναπροσδιορίσουν ο καθένας την αναμασημένη ιδεολογική του καραμέλα και να σκύψουν πάνω στην κοινωνία, τις αλλαγές που έχουν γίνει σε αυτήν και τα προβλήματα της Μας είπε πως το 40' δεν είχαν internet και πως ο εχθρός του κινήματος ήταν η αμορφωσιά. Τώρα μας είπε, μπορεί να μην υπάρχει αμορφωσιά αλλά δεν υπάρχει ταξική συνείδηση και πώς δεν θα μπορούσε να υπάρξει απ τη στιγμή που διαβρώθηκε η ίδια η εργατική τάξη. Μας έφερε το παράδειγμα του κυρ Γιάννη του καφετζή που άρχισε να χαρτοπαίζει γιατί έχασε πολλά λεφτά στο χρηματιστήριο, καθώς και άλλων γειτόνων που νόμιζαν πως μετά την "χρυσή εποχή του Αντρέα", είχαν γίνει μικροί Ωνάσηδες!!!
Πάντως όπως και να χει, όσο διαφορετική και να ‘ναι η εποχή, είπε πως ο πόλεμος είναι πάντα ίδιος και πάντα γίνεται και θα γίνεται για ένα κομμάτι ψωμί… όπου το ψωμί θέλει αγώνα και αίμα για να το κατακτήσεις και δεν θα στο χαρίσει κανένας καριόλης. Πρέπει να το πάρεις και να μην περιμένεις κανέναν ειδικό να σου δείξει τον τρόπο για να μην την πατήσουμε όπως την πάτησαν τότε με τη συνθήκη της Βάρκιζας. Τέλος μας έδωσε την ευχή της και μας είπε να προσέχουμε τις φασαρίες με τους μπάτσους γιατί είναι άτιμοι που χτυπούν τον κοσμάκη για 700 ευρώ.
Ένα τραγουδάκι για τις "εναλλακτικές" μορφές διαμαρτυρίας που γίνονται τελευταία.
Μια νέα πρόταση, όχι τόσο νέα, αλλά αποτελεσματική!!!
