Μετά τη βροχή

Θέλω να σε πλάσω με λέξεις που καίνε και παραληρούν
εδώ στο παλαβόσπιτο μου.
Καθισμένος σε μια στραβοπόδαρη ακτίνα του φεγγαριού
στο καπάκι ενός κόσμου που βράζει
ακούγοντας γέλια από αόρατες κοιλιές
σκάβω τη μεγάλη κραυγή των ανθρώπων.
Πάνω σου τα λόγια μου άφηνε να συνδέονται.
Υπάρχει ο έρωτας
όπως υπάρχουν στεναγμοί φυλακών
μ'ένα μάτι τρελό κι αχαλίνωτο π'αγναντεύει την άβυσσο
Υπάρχουν σεμνές σιωπές πλάι στον λυγμό
και το ψωμί ξεριζωμένο απ'το σκληρό χώμα.
Υπάρχει η αγάπη
όπως υπάρχει μέσα στο αναθεμα της εργατιάς
η εκμεταλλεύτρια τάξη
και το απερίφραστο μπλε του θανάτου.
Υπάρχει ο έρωτας
όπως ο άνθρωπος χτισμένος σ'ένα θεμέλιο από δάκρυα. 

Απόσπασμα από την "ερωτική γεωγραφία" του Λευτέρη Πούλιου