Κάτι για το δρόμο

Αύριο η τελευταία μέρα του 2ήμερου των διακοπτών. 

Μετά τις προβολές, θα ακολουθήσει συζήτηση. 

Κατά τα άλλα… ένα συνεχές τρέξιμο που δεν σου επιτρέπει να προλάβεις να σκεφτείς. 

Τις τελευταίες μέρες, το αποφάσισα. 

Θα γίνω συλλέκτης. 

Θέλω να μαζέψω όλες τις ελληνικές σημαίες της Αθήνας. 

Να τις κάνουμε θηλιές – είναι κρίμα να τις καις ή να τις καίει ο ήλιος στα μπαλκόνια. 

Ο εθνικισμός είναι ότι πιο βρώμικο θα μπορούσε να ξεπηδήσει στις μέρες που ζούμε. 

Καλοκαίριασε όμως και τα εγκεφαλικά κύτταρα δουλεύουν καλύτερα με τον ήλιο. 

Οι πλατείες επιτέλους άρχισαν να γεμίζουν κι όλα παίζονται. 

Οι απαντήσεις θα δοθούν όταν φτιαχτούν χαρακώματα. 

Σημασία έχει για την ώρα να δημιουργηθούν επαφές σε κάθε γειτονιά της πόλης. 

Να αρχίσει να σπάει το στεγανό του μικροαστισμού. 

Να βγούμε για λίγο απ τη σχιζοφρένεια. 

Να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να αρχίσουμε. 

Να μάθουμε να μιλάμε και μετά να μάθουμε να μην ζητάμε. 

Να μην τρέχουμε πίσω από γεγονότα αλλά να τα δημιουργούμε. 

Όχι δεν έχω facebook. Ένα blog έχω που επιβιώνει με αυστηρή δίαιτα!!! 

Χάνομαι και βρίσκομαι. Άτακτα. 

Άλλες φορές νιώθω πως δεν έχω κάτι να πω κι άλλες πως έχω τόσα πολλά που δεν τα προφταίνω. 

Ούτε να τα γράψω, ούτε καν να τα ζήσω. 

Τα γεγονότα γι άλλη μια φορά μας ξεπερνάνε. 

Δημιουργική ησυχία. Είναι αυτή η σιωπή πριν την καταιγίδα. 

Να μετράς το χρόνο αντίστροφα, ξανά και ξανά. 

Περιμένοντας τις πρώτες σταγόνες να δροσίσουν τη σκέψη.

Βράζει έξω. 

Ας έχουμε το νου μας.