Εκεί που ο ποταμός μεθάει με λάδι

Στην αρχή 
κάποιος ηλικιωμένος κρατάει μια καραμπίνα σημαδεύοντας ένα νεαρό εισβολέα. 

Το όπλο είναι άδειο.

Ανταλλάσσει την διακοπή της ηρεμίας που προκάλεσε ο εισβολέας, με ένα τσιγάρο. 

Ακούει τις φωνές των έρημων σπιτιών που σφαδάζουν μες στη νύχτα.

Στο τέλος
κάποιος ηλικιωμένος "δανείζεται" την καραμπίνα ενός κηνυγού. 

Το όπλο είναι γεμάτο. 

Ανταλλάσσει την ζωή του κυνηγού με την ζωή μιας νανόχηνας που σκότωσε πιο πριν. 

Ακούει τις φωνές των ζώων που σφαδάζουν από τα πυρά των φονιάδων τους κι ύστερα ακούει τη σιωπή της τελευταίας τουφεκιάς. 

Ενδιάμεσα 
ένα τραγούδι των Propaganda σε ποίηση Λόρκα από το cd "πεντε μήνες και κάτι στίχους πριν".

Το βίντεο είναι αποτέλεσμα από ένα παιχνίδι του μυαλού που ξεκίνησε από όταν πρωτάκουσα το τραγούδι – το χειμώνα του 2006. Κάθε φορά που το άκουγα, μέσα στο μυαλό μου έπαιζαν σκηνές της "τελευταίας νανόχηνας" από το "όλα είναι δρόμος" του Βούλγαρη. Τελικά δεν μπήκε κάποια πρόζα της ταινίας για εισαγωγή στο κομμάτι αλλά μπήκε μια άλλη πρόζα από τον "γιο του φύλακα". Έτσι ακούγεται η φωνή  του Βασίλη Τσάγκλου που μιλάει για το κλάμα των εγκαταλελειμμένων σπιτιών που έρχεται να συναντήσει τους λυγμούς της φωνής και τις κραυγές των ζώων μέσα στο τραγούδι των propaganda. 

 

Αφιερωμένο στην Άσπρη Γάτα, που μου πρωτομίλησε με μεγάλο θαυμασμό και δέος για την " τελευταία νανόχηνα"  και την σκηνή με τον κυνηγό, προτού δω την ταινία. Τελικά είχε δίκιο. 

Μετά ο Βούλγαρης γύρισε την εθνικό-συμφιλιωτική "Ψυχή βαθιά" αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο…