Αν όχι τώρα, πότε...?

Ένα ποιήμα του Γκόρμπα, ήρθε κι έδεσε με τις εργατικές ευαισθησίες του Κάππα Κάππα

(*) ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΤΟΝ 902 ΣΗΜΕΡΑ 10/12 ΑΠΟ ΩΡΑ 20.00 ΕΩΣ ΚΑΙ 24.00

10-12-2010 

Αθήνα, 10 Δεκεμβρίου 2010 Αρ. Πρωτ: 1102

Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ε.Τ.Ι.Τ.Α. κηρύσσει 4ωρη στάση εργασίας για σήμερα Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010 από ώρα 20.00μ.μ. της Παρασκευής μέχρι και ώρα 24.00μ.μ. ξημερώματα Σαββάτου 11 Δεκεμβρίου 2010 στον τηλεοπτικό σταθμό 902 αντιδρώντας στις απολύσεις.

για το ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ


ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ-ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΓΙΑ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ
ΣΤΟΝ 902  

10-12-2010 

Αθήνα, 10 Δεκεμβρίου 2010 Aρ. πρωτ: 1101

Καταγγέλλουμε την Διοίκηση του τηλεοπτικού σταθμού 902 για τις αιφνίδιες και αναιτιολόγητες απολύσεις εργαζόμενων τεχνικών.

Η θέση μας είναι σαφής: δεν είμαστε διατεθειμένοι να χαρίσουμε ούτε να θυσιάσουμε τίποτα. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επιτρέψουμε να γίνουν οι εργαζόμενοι θύματα.

Γι’ αυτό σήμερα είναι πιο επιτακτική η ανάγκη να διεκδικήσουμε να ζούμε με αξιοπρέπεια από το μισθό μας. Ακόμα πιο ξεκάθαρα λέμε, ότι καμία απόλυση, καμία αυθαιρεσία, καμία μείωση ή περιορισμός των δικαιωμάτων και των κατακτήσεών μας δεν θα γίνει ανεκτή στο όνομα των «δυσκολιών» και της κρίσης. 

Ζητάμε από την Διοίκηση του 902 την άμεση ανάκληση των αυθαίρετων και παράνομων αυτών απολύσεων συναδέλφων μας τεχνικών.

Καλούμε όλους τους εργαζόμενους τεχνικούς να αντισταθούν με κάθε τρόπο στις συνθήκες ανασφάλειας και ανέχειας. Θεωρούμε ότι κάθε ολιγωρία είναι ανεπίτρεπτη και επικίνδυνη για όλους μας.

(*) παρμένο από την ομάδα εργαζομένων τεχνικών στο θέαμα "διακόπτες" http://diakoptes.blogspot.com/

Εκεί που ο ποταμός μεθάει με λάδι

Στην αρχή 
κάποιος ηλικιωμένος κρατάει μια καραμπίνα σημαδεύοντας ένα νεαρό εισβολέα. 

Το όπλο είναι άδειο.

Ανταλλάσσει την διακοπή της ηρεμίας που προκάλεσε ο εισβολέας, με ένα τσιγάρο. 

Ακούει τις φωνές των έρημων σπιτιών που σφαδάζουν μες στη νύχτα.

Στο τέλος
κάποιος ηλικιωμένος "δανείζεται" την καραμπίνα ενός κηνυγού. 

Το όπλο είναι γεμάτο. 

Ανταλλάσσει την ζωή του κυνηγού με την ζωή μιας νανόχηνας που σκότωσε πιο πριν. 

Ακούει τις φωνές των ζώων που σφαδάζουν από τα πυρά των φονιάδων τους κι ύστερα ακούει τη σιωπή της τελευταίας τουφεκιάς. 

Ενδιάμεσα 
ένα τραγούδι των Propaganda σε ποίηση Λόρκα από το cd "πεντε μήνες και κάτι στίχους πριν".

Το βίντεο είναι αποτέλεσμα από ένα παιχνίδι του μυαλού που ξεκίνησε από όταν πρωτάκουσα το τραγούδι – το χειμώνα του 2006. Κάθε φορά που το άκουγα, μέσα στο μυαλό μου έπαιζαν σκηνές της "τελευταίας νανόχηνας" από το "όλα είναι δρόμος" του Βούλγαρη. Τελικά δεν μπήκε κάποια πρόζα της ταινίας για εισαγωγή στο κομμάτι αλλά μπήκε μια άλλη πρόζα από τον "γιο του φύλακα". Έτσι ακούγεται η φωνή  του Βασίλη Τσάγκλου που μιλάει για το κλάμα των εγκαταλελειμμένων σπιτιών που έρχεται να συναντήσει τους λυγμούς της φωνής και τις κραυγές των ζώων μέσα στο τραγούδι των propaganda. 

 

Αφιερωμένο στην Άσπρη Γάτα, που μου πρωτομίλησε με μεγάλο θαυμασμό και δέος για την " τελευταία νανόχηνα"  και την σκηνή με τον κυνηγό, προτού δω την ταινία. Τελικά είχε δίκιο. 

Μετά ο Βούλγαρης γύρισε την εθνικό-συμφιλιωτική "Ψυχή βαθιά" αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο…

El Empleo = Θέσεις εργασίας

Θα μπορούσε κάποιος πολύ αισιόδοξος να πεί πως η ταινία βρίσκεται μακριά από την πραγματικότητα που βιώνουμε.
To Εmpleo είναι ένας ύμνος(?) για τον "νέο εργάτη"
- τον σκλάβο των μελλοντικών μητροπόλεων...
Μια κριτική στην ανοχή που έχει δείξει η εργατική τάξη προς τα αφεντικά της...
Μια "μπαλάντα" για το άκρον άωτον της δουλικότητας.



Δεν κατάλαβα βεβαια πως ακριβώς(και αν) διαβαθμίζονται οι τάξεις στον κόσμο της ταινίας 
ή αν το "όλοι εναντίων όλων" ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα.
Δυο πράγματα κατάλαβα και κρατάω σαν συμπεράσματα:
α) Ήταν όλοι τους ανθρωποφάγοι. Είναι σίγουρο κι ας μην φαίνεται σε καμία σκηνή αυτό!!!
β) Όσο τους δίνουμε χώρο, τόσο θα μας πατάνε.
Ευχαριστώ τη Lilly που μου την έστειλε

Θερινή πρόποση

...Κι εμείς θα περάσουμε κι άλλο χειμώνα
Ζεσταίνοντας τα χέρια μας στη φωτιά της μεγάλης μας οργής
και της αγίας μας ελπίδας...

Ναζίμ Χικμέτ

Όλοι μαζί - ο εργάτης μπορεί

"Να ’χα δυό χειροβομβίδες να τα κάνω όλα βίδες"

Νότης Σφακιανάκης 

Σήμερα και χωρίς καμιά αιτία απελύθησαν δύο από τους παλαιότερους (20 έτη και με ένα παιδί και 10 έτη και με ένα παιδί) εργαζόμενους τεχνικούς (ηχολήπτες) του ραδιοσταθμού Μελωδία 99,2 συμφερόντων της εταιρίας: Μελωδία ΑΕ Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και Επικοινωνίας με έδρα εις Εθνάρχου Μακαρίου και Δημητρίου Φαληρέως 2 Πειραιά.
Οι σημερινές απολύσεις ήλθαν μετά από μπαράζ απειλών και ψυχολογικών πιέσεων των εργαζομένων από την διοίκηση αλλά και τον ίδιο τον ιδιοκτήτη του ραδιοσταθμού. Τονίζουμε ότι η Ένωση Τεχνικών Ελληνικής Ραδιοφωνίας βρίσκεται στον ΟΜΕΔ για την διαπραγμάτευση της ΣΣΕ  για το 2010. Επίσης η απόλυση της μιας εκ των δύο συναδέλφων αποτελεί συνέχεια στις συνεχιζόμενες διώξεις συνδικαλιστών της ΕΤΕΡ, μετά την απόλυση του συνδικαλιστικού εκπροσώπου της Ένωσης στο Rock fm την 26η Απριλίου 2010, αφού η συγκεκριμένη συνάδελφος ήταν επί σειρά ετών συνδικαλιστική εκπρόσωπος της Ένωσης στον Μελωδία. Ενώ και οι δύο συνάδελφοι είναι ενεργότατα μέλη της Ένωσης.

Ένωση Τεχνικών Ελληνικής Ραδιοφωνίας

Ο συγκεκριμένος σταθμός είναι ιδιοκτησία του Αλαφούζου. Αυτού του "ευαίσθητου" εφοπλιστάκου, που εκτός από κάτι βαρκούλες που έχει στο Πέραμα έχει άλλους δύο ραδιοσταθμούς, ένα τηλεοπτικό κανάλι και κάτι μετοχές στην "καθημερινή".

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι το εν λόγω κάθαρμα, στον ένα από τους σταθμούς του  κάνει καμπάνια για να βοηθήσει στο πρόβλημα που έχει φέρει η οικονομική κρίση.

Ποιο είναι αυτό το πρόβλημα;;;

Δεν θα ήταν άλλο παρά το γεγονός ότι οι Έλληνες δεν θα χουν φράγκα για να πάνε διακοπές το φετινό καλοκαίρι.
Έτσι λοιπόν, κάτω από την ομπρέλα της εθνικής ομοψυχίας καλεί διάφορους επιχειρηματίες – ξενοδοχειάρχες να τους διαφημίσει δωρεάν αρκεί να δωρίσουν καμιά διανυκτέρευση στο σταθμό, όπου αυτός με την σειρά του να τα κληρώσει στους μαλάκες που θα πάρουν τηλέφωνο.

Όλοι μαζί, ο εργάτης μπορεί

Να δει τον Αλαφούζο

με τ’ άντερα του Πορτοσάλτε

κρεμασμένο έξω από τη Βουλή

Αν η μισή καρδιά μου βρίσκεται γιατρέ εδώ πέρα...

Εμείς οι Παλαιστίνιοι υποφέρουμε από μια ανίατη ασθένεια: Την Ελπίδα!   

4 ποιήματα του Μαχμούντ Νταρουίς

ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ 

Δεν μ' αναγνώρισαν στις σκιές
που απορροφούν το χρώμα μου σε αυτό το διαβατήριο
και η πληγή μου ήταν για αυτούς μια έκθεση για επίδειξη
για κάποιο τουρίστα που αγαπά να συλλέγει φωτογραφίες.
Δεν μ' αναγνώρισαν.
Ω... μην αφήνετε,
τη παλάμη του χεριού μου χωρίς τον ήλιο
επειδή τα δέντρα μ' αναγνωρίζουν
όλα τα τραγούδια της βροχής μ' αναγνωρίζουν
μήν μ' αφήσετε χλωμό σαν το φεγγάρι.

Όλα τα πουλιά που ακολούθησαν τη παλάμη μου
στη πόρτα του μακρινού αεροδρομίου
όλα τα χωράφια με το σιτάρι
όλες οι φυλακές
όλες οι άσπρες ταφόπετρες
όλα τα οδοντωτά συρματοπλέγματα
όλα τα κυματιστά μανδήλια
όλα τα μάτια
ήταν με μένα,
αλλά τ' αφαίρεσαν από το διαβατήριό μου.

Ξεγυμνομένος από τ' ονόμα μου και τη ταυτότητα μου
Σ' ένα χώμα που έθρεψα με τα χέρια μου!
Σήμερα ο Ιώβ αναφώναξε σ' όλα τα πλάτη της γης
γεμίζοντας τον ουρανό:
Μην με κάνετε παράδειγμα για τους άλλους ξανά!
Ω, κύριοι, προφήτες,
μην ρωτάτε τα δέντρα για το ονομά τους
μην ρωτάτε τις κοιλάδες πιά είναι η μάνα τους
από το μέτωπο μ' αναπηδά το ξίφος της φωτιάς
και από το χέρι μ' αναπηδά το νερό του ποταμού
όλες οι καρδιές των ανθρώπων είναι η ταυτότητα μου
πάρτε μου λoιπόν το διαβατήριό μου!

ΤΡΙΤΟΣ ΨΑΛΜΟΣ

Τις μέρες, όταν τα λόγια μου

ήταν χώμα ...

Ήμουνα φίλος με τους μίσχους του σιταριού.

Τις μέρες, όταν τα λόγια μου

ήταν οργή

Ήμουνα φίλος με τις αλυσίδες.

Τις μέρες, όταν τα λόγια μου

ήταν πέτρες

Ήμουνα φίλος με τα ρέματα.

Τις μέρες, όταν τα λόγια μου

ήταν εξέγερση

Ήμουνα φίλος με τους σεισμούς.

Τις μέρες, όταν τα λόγια μου
ήταν πικρά μήλα

Ήμουνα φίλος με την αισιοδοξία.

Αλλά όταν τα λόγια μου

έγιναν μέλι ...

οι μύγες κάλυψαν

τα χείλη μου! ...

ΠΡΟΚΛΗΣΗ

Σφίξτε μου τα σχοινιά
απαγορέψτε μου τα τετράδια και τα τσιγάρα,
κλείστε το στόμα μου με χώμα. 
Το τραγούδι
είναι το αίμα της καρδιάς
τ' αλάτι του ψωμιού
το νερό του ματιού
γράφεται με τα νύχια, το λαρύγγι και τα μάτια...
Θα το λέω
στο κρατητήριο
στην τουαλέτα
και στο στάβλο
με χειροπέδες, κάτω από το βούρδουλα κάτω από τα δεσμά των αλυσίδων.
Πουλιά μυριάδες πάνω στης καρδίας μου τα κλαδιά
πλάθουνε το μαχόμενο τραγούδι

ΛΟΓΟΣ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ

Ίσως να στερηθώ και το ψωμί μου.
Ίσως δουλέψω σκουπιδιάρης, πετροκόπος και χαμάλης.
Ίσως να σωριαστώ γυμνός και πεινασμένος εχθρέ του ήλιου αλλά δεν παζαρεύω
κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θ' αντιστέκομαι!
Ίσως αρπάξεις απ' τη γη μου και την τελευταία σπιθαμή.
Ίσως ταΐσεις στις φυλακές τη νιότη μου
Ίσως μου κλέψεις την κληρονομιά του παππού μου- πιθάρια, έπιπλα και σκεύη-.
Ίσως καθίσεις παν' απ' το χωριό μας σαν εφιάλτης τρόμου εχθρέ του ήλιου αλλά δεν παζαρεύω
κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θα αντιστέκομαι!
Ίσως από τις νύχτες μου να σβήσεις κάθε φως.
Ίσως να στερηθώ της μάνας το φιλί.
Ίσως κι ένα παιδί να βρίσει το λαό μου, τον πατέρα μου.
Ίσως να κλέψεις μια στιγμή απροσεξίας από τον φύλακα των πόνων μου.
Ίσως πλαστογραφήσει την Ιστορία μου ένας δειλός, μυθομανής, θρησκόληπτος.
Ίσως στερήσεις στα παιδιά μου καινούριο ρούχο στη γιορτή.
Ίσως με δανεισμένο πρόσωπο τους φίλους μου πλανέψεις.
Ίσως υψώσεις γύρω μου τείχη ...τείχη...τείχη ...
Ίσως τις μέρες μου καρφώσεις στο σταυρό του εξευτελισμού εχθρέ του ήλιου αλλά δεν παζαρεύω
κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θ' αντιστέκομαι!
Εχθρέ του ήλιου
στο λιμάνι στολίσματα, χαιρετισμοί, φωνές χαράς και αχολόι
και τα πολεμικά τραγούδια μας φλογίζουν τα λαρύγγια
κι ένα πανί μες στον ορίζοντα που προκαλεί τον άνεμο
και τη φουρτούνα
και ξεπερνάει τον κίνδυνο
είναι του Οδυσσέα που επιστρέφει
απ' του χαμού τη θάλασσα
επιστροφή του ήλιου, του ξενιτεμένου και όρκο βάνω στα μάτια τους
δεν παζαρεύω
κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου
θ' αντιστέκομαι... θ' αντιστέκομαι... θ' αντιστέκομαι!

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ-ΧΟΥΝΤΑ ΤΩΝ ΣΙΩΝΙΣΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ...

Ο "ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΣ" ΚΟΣΜΟΣ ΥΠΟΚΡΙΝΕΤΑΙ

ΟΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΝ

ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ!

Η ΠΟΙΗΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥΛΑΚΙΑ ΣΕ ΚΑΔΡΑΚΙΑ

                                                                      Μαχμούντ Νταρουίς

Κείμενο συντρόφων για την απεργία της 5 Μάη

Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ, 
ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

Η πανελλαδική απεργία της 5ης Μάη ενάντια στη επιβολή των σκληρότερων οικονομικών αντικοινωνικών μέτρων των τελευταίων δεκαετιών αποτέλεσε σημείο εκδήλωσης μιας μαχητικής κοινωνικής και ταξικής αμφισβήτησης ολόκληρου του χρεοκοπημένου πολιτικοοικονομικού συστήματος. Ήταν μια ημέρα μαζικής εκδήλωσης της συσσωρευμένης λαϊκής οργής κι αγανάκτησης που όλο και περισσότερο απειλεί να εκραγεί, συγκλονίζοντας όχι μόνον αυτή τη χώρα αλλά ακόμη και την Ευρώπη ολόκληρη, περνώντας πάνω από τα σύνορα των κυρίαρχων. Ειδικότερα στην Αθήνα, η πορεία εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών της 5ης Μάη, προχωρώντας μέσα από τους ανοιχτούς δρόμους του αγώνα και τα ρήγματα που προκάλεσε στο φαινομενικά παντοδύναμο καθεστώς η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, κινήθηκε προς το κοινοβούλιο και συγκρούστηκε επανειλημμένα με τα σώματα των πραιτοριανών απειλώντας να εισβάλει σε αυτό κατά κύματα.

Εμείς ως αναρχικοί, εργαζόμενοι, άνεργοι και νεολαίοι, επιλέξαμε, σε συνέχεια των προηγούμενων κινήσεών μας και των μακρόχρονων αγώνων μας, να συμμετέχουμε στη μεγάλη απεργιακή πορεία της 5ης Μάη μέσα από τα δικά μας διακριτά πολιτικά μπλοκ, συνεισφέροντας από την πλευρά μας στον ευρύτερο κοινωνικό και ταξικό αγώνα.

Κανείς δεν γνωρίζει πόσα περισσότερα θα μπορούσαμε να καταφέρουμε οι χιλιάδες των διαδηλωτών εκείνη τη μέρα στους δρόμους της Αθήνας αν ένα τραγικό γεγονός δεν λειτουργούσε διαλυτικά και καταστροφικά για τον αγώνα, αποτελώντας ταυτόχρονα ένα απρόσμενο δώρο για τα επιτελεία της κρατικής καταστολής και τα φερέφωνά τους. Έτσι ώστε να κατασυκοφαντήσουν τον αγώνα και να επιτείνουν την κατασταλτική επίθεση στους δρόμους, ανασυγκροτώντας τις δυνάμεις τους και την επίπλαστη συναίνεση γύρω τους.

Ήταν το γεγονός της δολοφονίας τριών τραπεζοϋπαλλήλων εξαιτίας του εμπρησμού της τράπεζας Marfin στην οδό Σταδίου. Ένα φρικαλέο γεγονός που ήρθε σαν κατάληξη μιας κούρσας εμπρηστικών επιθέσεων που έγιναν από άγνωστα άτομα που κινούνταν αποξενωμένα, εχθρικά και χρηστικά προς την πορεία, και χτυπούσαν στο πλάι της αδιαφορώντας για το αν από τις πράξεις τους κινδύνευαν άδικα ανθρώπινες ζωές.

Σίγουρα, ο πρώτος και κύριος υπεύθυνος για το γεγονός αυτό, όπως και για πλήθος καθημερινά εγκλήματα, είναι το ίδιο το Κράτος το οποίο με την επίθεσή του στην κοινωνία διαμορφώνει όλο και περισσότερο τις συνθήκες ενός είδους κανιβαλικού πολέμου όλων εναντίον όλων, μέσα στις οποίες μπορεί να συμβεί τελικά οτιδήποτε, ακόμη και το αδιανόητο.

Και ασφαλώς, η τραγική κατάληξη του εμπρησμού στο κτήριο της Marfin στο οποίο εγκλωβίστηκαν τα τρία θύματα και άλλοι άνθρωποι έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με το ότι την ημέρα της πανελλαδικής απεργίας ο ιδιοκτήτης της Τράπεζας εξανάγκασε τους υπαλλήλους του να εργάζονται μέσα σε αυτό με κλειδωμένη την πόρτα, και με το ότι δεν υπήρχαν τα απαραίτητα μέσα πυρασφάλειας και διαφυγής σε περίπτωση κινδύνου. Ωστόσο, είναι δεδομένο ότι ο Βγενόπουλος ανήκει στην τάξη των καπιταλιστών, εξ ορισμού στυγνών εκμεταλλευτών και δολοφόνων, και οι δικές του δεδομένες ευθύνες δεν αποτελούν δικαιολογία για εκείνους που οι πράξεις τους οδήγησαν στο θάνατο των τριών εργαζομένων. Ούτε και ο ισχυρισμός ότι εργάζονταν την ημέρα της απεργίας αποτελεί κανενός είδους δικαιολογία για τον άδικο χαμό τους μιας και αυτό δεν ήταν υπόθεση οποιουδήποτε αυτόκλητου αλλά των ίδιων των συναδέλφων τους και των τυχόν απεργιακών φρουρών, κι οπωσδήποτε η απάντηση σε κάθε περίπτωση ακούσιας ή εκούσιας απεργοσπασίας δεν θα μπορούσε να είναι αυτό που συνέβη.

Η ευθύνη βέβαια για την τριπλή δολοφονία στη Marfin δεν ανήκει στο πλήθος των αγωνιζόμενων ανθρώπων, κι ανάμεσά τους στους αναρχικούς-αντιεξουσιαστές αγωνιστές, που πλημμύρισαν τους δρόμους της Αθήνας στις 5 Μάη κι αντιμετώπισαν με εκδηλώσεις μαζικής ανυπακοής και κοινωνικής αντιβίας την κρατική καταστολή.
Η δολοφονία στη Marfin ήρθε σαν έσχατο αποτέλεσμα μιας άλογης, άσκοπης κι άχρηστης βίας που προτάσσεται από μια αυτιστική, απολίτικη και αντικοινωνική αντίληψη που παρασιτεί στο αναρχικό – αντιεξουσιαστικό κίνημα απομυζώντας το και διασύροντάς το, οδηγώντας το στη διάλυση, την εγκληματοποίηση και την κοινωνική απομόνωση. Μια αντίληψη ελιτίστικη, εχθρική κι ανταγωνιστική τόσο προς την κοινωνία που αντιστέκεται όσο και προς τους αναρχικούς αγωνιστές, της οποίας η κενότητα καλύπτεται με τα ιδεολογικά ράκη ενός ατομικίστικου χαοτικο-μηδενιστικού κομφούζιου που σε τελική ανάλυση έχει εσωτερικεύσει  “αξίες” και νοοτροπίες του κόσμου της Κυριαρχίας.

Ασφαλώς το αποτρόπαιο γεγονός πάγωσε το πλήθος των διαδηλωτών κι άδειασε τους δρόμους του αγώνα στην πιο κρίσιμη στιγμή εκδήλωσης της αντιστεκόμενης κοινωνίας, και το λαβωμένο καθεστώς πήρε παράταση χρόνου για να αναλάβει και να ανασυγκροτήσει όσο μπορεί τις δυνάμεις του. Ταυτόχρονα δόθηκε στα φερέφωνα του καθεστώτος το έναυσμα για μια φρενήρη νεκροσυλία και μια καπηλεία του γεγονότος μέσω των ΜΜΕ, ενώ εκδηλώθηκε μια γενικευμένη ιδεολογική και κατασταλτική επίθεση του κράτους στους αγωνιζόμενους ανθρώπους, και ειδικά στους αναρχικούς που επιχειρείται να χρεωθούν καταστάσεις που δεν τους αντιστοιχούν.
Οι αναρχικοί προφανώς και δεν έχουν σχέση μ’ αυτό που έγινε στη Marfin και δεν θα μπορούσαν να κάνουν μια τέτοια ενέργεια αδιαφορώντας για ανθρώπινες ζωές. Και είναι γεγονός ότι αναρχικοί σύντροφοι κι άλλοι διαδηλωτές, παρότι δέχτηκαν απειλές ακόμα και χτυπήματα, προσπάθησαν στο μέτρο των δυνατοτήτων τους να παρεμποδίσουν άστοχες επιθέσεις όπως και να σβήσουν φωτιές εκεί όπου απειλούνταν ζωές.

Όσο και να το επιδιώκουν ορισμένοι, δεν θα επωμιστούμε συλλογικές ευθύνες για καταστάσεις ξένες προς εμάς, που υπονομεύουν και διαβρώνουν τον αγώνα μας και μας ακυρώνουν ως αναρχικούς, ούτε θα σιωπήσουμε αποκρύβοντας την κάθετη αντίθεσή μας σε αυτές. Η δική μας πολιτική ευθύνη βρίσκεται στο ότι παρόλη την αντίθεσή μας δεν μπορέσαμε να τις αντιμετωπίσουμε και να τις απομονώσουμε πολιτικά όσο αποτελεσματικά θα έπρεπε, και στο ότι πρέπει να διαμορφώσουμε τους όρους για να το κάνουμε στο εξής. Και γι’ αυτό ο καθένας και η καθεμιά μας καλείται σήμερα να πάρει μια καθαρή θέση, δεδομένου ότι το τραγικό γεγονός στη Marfin σηματοδοτεί μια οριακή στιγμή και μια καμπή στον αγώνα μας.

Είναι τέλος ευθύνη μας να αποκρούσουμε συλλογικά κι αλληλέγγυα την συκοφαντική επίθεση που δεχόμαστε από το κράτος και τα φερέφωνά του, και να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε με όρους πολιτικούς και κινηματικούς μέσα στην κοινωνία, μαζί με τα αντιστεκόμενα κομμάτια της.

Ως αναρχικοί έχουμε μια μακρόχρονη, αλληλέγγυα και πολύμορφη δράση μέσα στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες, πάντα στο πλευρό των εργαζόμενων, των νεολαίων, των μεταναστών και προσφύγων, και άλλων καταπιεζόμενων κι αντιστεκόμενων ανθρώπων, και σε καμιά περίπτωση δεν θα σταματήσουμε να το κάνουμε.

Δεν θα ανεχθούμε τη σπίλωση του αγώνα μας που είναι αγώνας για τη ζωή, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια ενάντια στο θάνατο, την υποδούλωση και τον εξευτελισμό του ανθρώπου και της κοινωνίας. Αγώνας ενάντια στην ανισότητα, την ιεραρχία και την αδικία, ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης και καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Δεν ξεχνάμε τους 3 νεκρούς εργαζόμενους.

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!

Καμιά ειρήνη με τα αφεντικά – Τρομοκρατία είναι η μισθωτή σκλαβιά.
Ο αγώνας συνεχίζεται… για την κοινωνική επανάσταση, την αναρχία και τον κομμουνισμό.

Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους αγωνιστές και στις αγωνίστριες που χτυπήθηκαν και συνελήφθησαν από την αστυνομία στις 5 Μάη και στεκόμαστε στο πλευρό της Κατάληψης Ζαΐμη 11 στα Εξάρχεια που εκκενώθηκε βίαια μετά από αστυνομική επίθεση κατά την οποία συνελήφθησαν έντεκα σύντροφοι και συντρόφισσες.

Αναρχική συλλογικότητα “Κύκλος της Φωτιάς”
Αναρχικό δελτίο “ΜΑΥΡΗ ΣΗΜΑΙΑ”
10/5/2010

Τα πρώτα 20 είναι δύσκολα!!!

H δεσποινίς Αμαλία μόλις έκλεισε τα 20 της χρόνια. 

Πέρασε την εφηβεία της. 

Ενηλικιώθηκε και πέρασε στην δεύτερη δεκαετία της ζωής της. 

Κηρύσσοντας πόλεμο μόνο και μόνο με την ύπαρξη της. 

Ενοχλεί και το ξέρει. 

Με τις όποιες δυσκολίες. 

Με αντίξοες συνθήκες. 

Είχε και έχει πολλούς εραστές ανεξαρτήτου φύλλου. 

Την αγαπάνε και το ξέρουν. 

Θα σταθούν δίπλα της όχι μόνο στις γιορτές αλλά και τον πόλεμο.

Χρόνια σου πολλά Villa Amalias… 

...στα επόμενα είκοσι που έρχονται

Διαβάζουν στη ΓΑΔΑ Καβάφη;;;

Ποιήματα δρόμου - στη Villa Amalias

 Το έντυπο δρόμου "ταξίδι στον χωροχρόνο-ποιήματα δρόμου σε ασπρόμαυρο φόντο" σε μια βραδιά ποίησης το Σάββατο (27/02/2010) στις 10 το βράδυ, Αχαρνών και Χέυδεν.

Μια ανάποδη εκδοχή της "Δαρβινικής" θεωρίας

Δεν γνωρίζω πόσους αιώνες όριζε ο Δαρβίνος ως χρόνο μετάβασης από το ένα είδος στο άλλο, ώστε να εξελιχθεί ο χιμπαντζής σε άνθρωπο... Έχει όμως ενδιαφέρον η ακριβώς ανάποδη εξελικτική διαδικασία, δηλαδή το πως ο άνθρωπος γίνεται χιμπαντζής σε εντυπωσιακά μικρό χρονικό διάστημα.
Θα σας αποκαλύψω αυτό το μεταφυσικό φαινόμενο με μια λαική ανάλυση-εξήγηση του θέματος για να γίνει κατανοητό σε όλους...

Είναι απλό. 

Παίρνεις ένα μοσχο-αναθρεμμένο μπούλη, έναν από αυτούς που έτρωγε φάπες στο σχολείο γιατί πήγαινε και μαρτυρούσε τους συμμαθητές του στο δάσκαλο, για οποιαδήποτε "παραβατική" πράξη έκαναν. Μιλάμε για το κλασσικό καρφί που ρουφιάνευε μόνο και μόνο για να κερδίσει την συμπάθεια του δασκάλου του.

Όταν ενηλικιωθεί τον στέλνεις  στην ελληνική αστυνομία για εκπαίδευση. Αυτοί ξέρουν με μοναδικό τρόπο να εκπαιδεύουν όλα τα ζωντόβολα. 

Έτσι έχουμε το πρώτο βήμα "εξέλιξης" ...ο μικρός μας μπούλης παύει να είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ (ίσως να μην ήταν και ποτέ) και γίνεται ΜΠΑΤΣΟΣ. Αφού γίνει μπάτσος, έχει δρομολογηθεί η πορεία του αφού το σώμα της αστυνομίας ξέρει να εκπαιδεύει και να εξελίσει τα μέλη της...

 

και για του λόγου το αληθές ορίστε και η εξίσωση...

(για τους δύσπιστους που θέλουν μια πιο επιστημονική εξήγηση)

 Υ.Γ: σε καμία περίπτωση δεν ηθέλα να προσβάλω ή να υποβιβάσω τους χιμπαντζήδες που είναι έξυπνα και χαριτωμένα ζώα...

O Mάνος Χατζιδάκις ...για την καταστολή

Στο παρακάτω ηχητικό απόσπασμα, ο Μάνος Χατζιδάκις μιλάει για την καταστολή ("περιφρούρηση" όπως λέει ο ίδιος) του κράτους απέναντι στους αντιστεκόμενους και τους εξεγερμένους ("ομάδες που δεν μας μοιάζουν"...) Προφανώς, αναφέρεται στα γεγονότα του Χημείου του 1985 μετά την δολοφονία του Μ. Καλτεζά. Αφορμή για αυτό το βίντεο είναι η διαχρονικότητα του λόγου του Χατζιδάκι σε συνδυασμό με τη συνεχή παρουσία των μπάτσων σε όλη την πόλη το τελευταίο διάστημα που σκοπό έχει την επιτήρηση και τον έλεγχο.

Λέει ο Χατζιδάκις...

...και είναι λάθος να νομίζουμε ότι περιφρουρείται η ελευθερία μας με το να καταδιώκονται άνθρωποι που δεν μας μοιάζουν, διότι θα 'ρθει μια δεδομένη στιγμή που και εμείς δε θα μοιάζουμε με κάποιους και θα καταδιωχθούμε.

...θυμίζοντας μου τα λόγια του Μπρεχτ

...Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, 
δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν κατεδίωξαν τους τσιγγάνους, ούτε τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό,
δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός.
Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα,
αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου ...

Ίμια ή Κανταρκ 1996

Το κείμενο που ακολουθεί αποκαλύπτει όλη την αλήθεια σχετικά με τα γεγονότα που συνέβησαν στις βραχονησίδες Ίμια ή Καντάρκ. Διαβάζοντας το κανείς μπορεί να καταλάβει τι στο διάολο έγινε εκείνο το Γενάρη του 96΄ καθώς βγάζει στη φόρα πολιτικά σκάνδαλα των υπουργείων εθνικής άμυνας Ελλάδας και Τουρκίας....
Πρόκειται για μια ιστορική αναδρομή των βραχονησίδων από το 1789 μέχρι και το 1996. 

(*) ΒΡΑΧΟΝΗΣΙΔΑ ΙΜΙΑ

Το 1789 ήμουνα μόνιμος κάτοικος της βραχονησίδας Ίμια. Πέρναγα καλά, γιατί οι τουρίστες που έρχονταν είχαν τα ίδια ενδιαφέροντα μ’ εμένα. Έτσι καθόμασταν και κάναμε ηλιοθεραπεία, όλη τη μέρα και όλη τη νύχτα. Είχα εκπαιδεύσει ένα χταπόδι που πήγαινε και μου έφερνε τσιγάρα από την Κω.

            Οι τουρίστες έπαιζαν με τα σφουγγάρια, τα πίεζαν, και αυτά έκαναν "πλαφ!". Στους τουρίστες άρεσε που τα σφουγγάρια έκαναν "πλαφ!". Εγώ γυάλιζα με χλωρίνη τους βράχους και έριχνα στο χταπόδι ψαροτροφές από Δανούς τουρίστες.

            Το 1821 ήρθαν με βάρκες κάποιοι άνθρωποι, που μίλαγαν μια παράξενη γλώσσα. Κοίταξαν το νησί, χάιδεψαν στο κεφάλι το χταπόδι, ζούληξαν τα σφουγγάρια που έκαναν "πλαφ!" και έστησαν την ελληνική σημαία. Αυτό το πράμα άρεσε πολύ στο χταπόδι, που τυλιγόταν στη σημαία, γέλαγε, έδειχνε τα μπούτια από τα πλοκάμια του, την ξεκόλλαγε και μου την κοπάναγε στο κεφάλι. Άρχισε να μου τη βαράει το χταπόδι και η σημαία. Συνέχιζα να ζω στη βραχονησίδα Ίμια, αν και είχα προτάσεις να παίξω στον Άγιαξ. Οι τουρίστες είχαν αγοράσει ομπρέλες, γιατί τους πείραζε ο ήλιος τη νύχτα. Δυο μέρες πριν όμως, το έτος 1996, ήρθαν κάποιοι, έβγαλαν αυτή τη σημαία και έβαλαν κάποια άλλη. Ύστερα ήρθαν κάποιοι άλλοι, έβγαλαν τη σημαία και έβαλαν κάποια άλλη. Μετά ήρθαν οι πρώτοι και ξεκόλλησαν τη σημαία και έβαλαν κάποια άλλη. Αλλά μετά ήρθαν κάποιοι άλλοι, ξεκόλλησαν τη σημαία και έβαλαν κάποια άλλη. Αυτό το παιχνίδι άρχισε να με εκνευρίζει. Το χταπόδι έπιασε έναν με κοτσίδα που έβγαζε και έβαζε σημαίες και τον δάγκωσε στα αρχίδια. Στο τέλος μου είπανε να την κοπανήσω από εκεί, γιατί αυτό το νησί δεν πρέπει να κατοικείται. Οι τουρίστες πήραν τις ομπρέλες τους και κολύμπησαν μέχρι τον Πειραιά, τα σφουγγάρια έκαναν "πλαφ!", φίλησα σταυρωτά το χταπόδι και την κοπάνησα από το νησί.  

(*)...από το βιβλίο του Ποιητή (μέλος των Αέρα Πατέρα), "Πωλείται ταράτσα στην Πετρούπολη"

Οι "ένοχοι" νεκροί

(*) Δήμιοι δημοσιογράφοι, δήμιοι αστυνομικοί, δήμιοι δικαστικοί υπάλληλοι, δήμιοι ευυπόληπτοι πολίτες.

"Αθώοι" δημοσιογράφοι, "αθώοι" αστυνομικοί, "αθώοι" δικάστικοι υπάλληλοι, "αθώοι" ευυπόληπτοι πολίτες.

Οι δήμιοι είναι "αθώοι". Οι "ένοχοι" νεκροί.

Δικαστήρια Άμφισσας.

Θέατρο παράνοιας.

Η "δικαιοσύνη" δικάζει τα παιδιά της.

Τους κοιτάμε βαριεστημένα...

Περιμένοντας... 

...ακονίζοντας κι άλλο το μαχαίρι.

το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Πέτρου Ράλλη 

όπου κατά καιρούς έχουν δολοφονηθεί μετανάστες από τα τάγματα ασφαλείας.  

 

(**) Νύκτες εξέγερσης  

Μια εικόνα θολή

καθημερινά τσακίσματα

και ακροβολισμένοι ρουφιάνοι

τρεις πυροβολισμοί…

χτες… σήμερα… αύριο…

ισορροπία χωρίς σχοινί

πτώση δίχως τέλος…

χωροχρόνος διαρρηγμένος

το πρωί ξερνάμε είδωλα θανάτου

τα μεσάνυκτα ζεσταίνουμε πληγές

πέτρες, φωτιά και ποίηση

ωδή στις άναρθρες γιορτές μας

νύκτα… νύκτες… εξέγερση

κουτσό άλμα στον ουρανό

σπασμένα ρολόγια στο κενό

έρωτες λαθραίοι σκίζουν το χάρτινο σύμπαν

σώματα εκκρεμή ακροβατούνε στο σκοτάδι…

παρατεταμένη αιώρηση

περιστροφη …περιπλάνηση …επιστροφή

ακόμη… εδώ… εμείς…

το γέλιο και το κλάμα

κοφτερές λεπίδες εκδίκησης

τρυφερές χαρακιές στο μέλλον

θα ξανάρθουμε

και αύριο…

και αύριο…

και αύριο…

συνθλίβοντας το νεκρό χρόνο

λειώνοντας τα παγωμένα χαμόγελα

δεν ξημερώνει αυτή η νύκτα…  

(06-12-2008)

 Γιάννης Γ.

 

(*) Μέρος από τα "38+9mm χιλιοστά" του συγκροτήματος "Αδιέξοδο"

(**) Από το 3^ο τεύχος του έντυπου δρόμου: ταξίδι στο χωροχρόνο  (ποιήματα δρόμου σε ασπρόμαυρο φόντο) 

Θα μαι καλό παιδί

Και τώρα το odofragma08 σας παρουσιάζει το αγαπημένο τραγουδάκι
των μικρών μας φίλων σε μια πιο ...street εκδοχή.
Πρόκειται για μια διασκευή της περίφημης διαφήμισης με το παριζάκι.
Το προτείνουμε χωρίς ενδoιασμούς για παιδικά πάρτυ και σχολικές εκδρομές.

Αντι-προλόγου

Η διαθήκη μου

Αντισταθείτε

σ’ αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ’ αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός.
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί – εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χαιρετάει απ’ την εξέδρα ώρες
ατελείωτες τις παρελάσεις
σ’ αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε πάλι σ’ όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ’ όλα τ’ ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ’ όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές στις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό αρχηγό τους.

Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ’ αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ’ όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.

Ο Μιχάλης Κατσαρός γεννήθηκε στην Κυπαρισσία το 1919 και εμφανίζεται σαν ποιητής γύρω στα 1949. Ωστόσο, όπως οι περισσότεροι της γενιάς του, παίρνει μέρος στην Εθνική Αντίσταση από τις τάξεις του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, συμμετέχοντας στις οδομαχίες της Αριστεράς. Εκδίδει το περιοδικό Στόχος και βγάζει με μια παρέα της εποχής (1947) το περιοδικό Θεμέλιο – κυκλοφόρησε μονάχα ένα τεύχος. Κατά το 1975 θα εκδίδει για ένα διάστημα το περιοδικό Σύστημα.

Οι ποιητικές συλλογές που έβγαλε είναι: Μεσολόγγι(1949), Κατά Σαδδουκαίων (1953), Οροπέδιο (1956), Σύγγραμμα, Πρόβα και ωδές (1975), Ενδύματα (1977), Αλφαβητάριον / Ποιήματα Α-Ω (1978), Ονόματα (1980), 3Μ 3Μ 6Μ (1981). Επίσης, τα πεζά: Πας-Λακίς-MICHELET (1973), Το Χρονικό του Μορέως (1974), Σύγχρονες μπροσούρε (1977), Δέκα άρθρα ελευθέρων κομμουναρίων και Το κράτος εργοδότης (1978). Από το 1981 και μετά οι εκδότες, κατ’ επανάληψη, εκδίδουν τα βιβλία του. Επίσης ζωγραφίζε και έκθετε έργα ζωγραφικής και εικόνες.

Άσκησε διάφορα επαγγέλματα για βιοπορισμό όπως ταμίας σε εμπορικό κατάστημα, δημοσιογράφος στον παράνομο Τύπο και υπάλληλος στη ραδιοφωνία (πρότακτος στην Πολεμική Αεροπορία, απ' όπου τον διώχνουν τη δεκαετία του '60 για τα πολιτικά του φρονήματα. Πέθανε στην Αθήνα το 1998.